Kaybolan O Çocuk Ahmet

Adım Ahmet, kayboldum. Bilmediğim bir şehirdeyim. Bildiğim bir şehir de yok zaten. Buraya geldiğimizde ben dört yaşımdaymışım. Şimdi 11 yaşımdayım. İki ağabeyim var, onlar hem Arapça biliyor hem Türkçe. Ben hiçbir lisanı bilmiyorum. Anlıyorum. Ama konuşacak olunca sesim çıkmıyor. Ağzımı açarsam etrafı sis sarıyor.

 Annem bana uzun uzun anlatıyor. “Bu çocuk ne zaman konuşacak?” diyenlere “Ruhsat çıktığı zaman” diyor. Ruhsat ne demek? Annem benim onu bazen anladığımı bazen anlamadığımı, kelimeleri Arapça, Türkçe hep içime içime gömdüğümü biliyor mu?

 Annemin en çok korktuğu benim bu bilmediğim şehirde kaybolmamdı. Korktuğu oldu işte. Öğretmen bizi erken çıkardı. Civan ağabeyim her gün almaya geliyor beni. Öğretmen bizi erken çıkarınca Civan ağabeyim de gelmeyince korktum. Belki de ağabeyim beni almayı unuttu dedim. Şehre yabancı olsam  da evimin yolunu bulabilirim. Ağabeyim ile bindiğim minibüsleri biliyordum, onların başında sarı şapkaları vardı. Ağabeyim her minibüse binişimizde tekrar ederdi “Ahmet bak biz sadece sarı şapkalı olanlara biniyoruz.” Minibüsün üstünde sarı bir şey vardı ama şapkaya hiç benzemiyordu. Demek o sarı şey ağabeyime şapka gibi geliyordu.

 Başında sarı şapka olan minibüslere bindim. İneceğim yeri de biliyorum. Bir sürü bayrağın sıralandığı yer. Ağabeyim o bayraklı yere beynelmilel otel diyor. Ben beynelmilel ne demek bilmiyorum. Ama oteli biliyorum. Evi olmayan ama parası olanların gidebildiği bir yer. Parası olanların her yerde evi olur diyor ağabeyim. Parası olmayanların evi neresi olur? İçime gömdüğüm kelimeler içimde birikiyor ama dışarı çıkmıyor bir türlü.

Renk renk bayraklı yere geldim. Buradan yukarı doğru yürüyeceğim. Sonra karşıma bakkal çıkacak. Bakkaldan sağa dönünce orda bir ilkokul var. Orayı geçince bizim ev. Annem beni görünce şaşıracak. Aferin diyecek belki.

Eve gittim. İçerde adamlar boya yapıyorlardı. Bizim eşyalarımız yoktu. Biz oradan gitmiştik. Biz nereye gitmiştik. Annem gitmek istememişti. O evi, o mahalleyi sevmişti. Ama yeni bir ev bulamadık. Emlakçı “Suriyelilere kimse ev vermek istemiyor” dedi.

Azra Teyze her gün gelir bize. O anneme Türkçe öğretiyor annem de ona Arapça öğretiyor. Emlakçıya kızdı. “Lafınızı bilin de söyleyin” dedi. Bazen anlamıyorum. Lafını bilmeden söylemek nasıl oluyor.

Azra Teyze çok uğraştı ama aynı mahalleden ev bulamadı bize. Çok uzak değil bu semte dedi. Ama orası neresi ben hiç öğrenemedim ki.

Yeni taşındığımız evi bulmak için çok dolaştım. Dolaşırken terlemişim. Sonra da üşümeye başladım. Karnım acıkmıştı. Aç karna üşüyünce iyice uyku bastırdı. Ağabeyimle daha önce gittiğimiz AVM’ye gittim. Halamın Ürdün’den gönderdiği parayı çekmiştik birlikte.

İçerisi çok gürültülü idi, ama gözümden akan uyku bütün gürültüye set çekiyordu sanki. ATM’lerin arasındaki boşluğa girdim. Çantamı dizlerime siper ettim, başımı çantamın üzerine koydum. Uyumuşum. Ne kadar zaman geçti, geçen zaman içinde ağabeylerim ve annem ne yaptı bilmiyorum. Sanırım hiç düşünmemiştim. Hiçbir şeyi düşünmemiştim. Sadece sesleri birbirinden ayırmaya çalışmış, ayıramayınca da kendi içime çekilmiştim. Benim en iyi yaptığım şeymiş. Annem öyle diyor “Ahmet kendi içine çekilir, gönlü olursa çıkar, olmazsa günlerce kalır kendi içinde.”

Gözümü açtığımda ortalığın tamamen sessizleştiğini fark ettim. Kimseler kalmamıştı. Ne olacaktı şimdi. Açlıktan mı ölecektim, korkudan mı? Hangisi daha zordur? Erkek adam korkmaz. Oruçluymuşum gibi düşündüm. Sanki iftar yarın olacakmış gibi. Ne açlıktan ölürdüm ne de korkudan. Su. Peki su. Sokak hayvanlarına su koyuyorlar. Şuraya insanlar için de su koysalarmış ya.