Tevbemize Aralanan Kapı

Bakışlarımıza nakış nakış işlenir hikayemiz. Sanki gizlemeye çalıştıkça bakışlarımıza bir o kadar yumruklanır. Aynada suretimizi gördükçe mahçuplanırız. Gölgemize resmedilir hüznümüz, ifşa olunuruz. Mahcubiyetimiz ve geceye temayülümüz bu yüzdendir.

Her yeni gün doğduğunda ümidimiz de yeniden doğardı. Sabrımız bereketlenirdi alnımıza düşen sıcağıyla. Ellerimiz kalktıkça Rabbe, yüreğimize inen rahmetiyle nefes alırdık.

Ve fakat tüm bunları unuttuk. Ne ifşa olmanın mahcubiyeti kaldı bakışlarımızda, ne de artık resmedebileceğimiz hüznümüz. Her şeyi saçtık ortalığa. Bu yüzden unuttuk kıymetli kelimelerimizi. Dilimize bir haller oldu. Dile getiremediğimizde anladık günahımızın büyüklüğünü. Bunun geri dönüşü de yoktu, vakit çok geçmişti, çok geç kalmıştık.

Kaldıysa daha dermanı dizlerimizin, akıl başa geldiyse biraz, gücümüzü tekrar inancımıza perçinleyebilirsek , tevbemize bir kapı aralanır kimbilir…

Tevbe dağımın eteklerinde tutulur nefesim
Türlü bahaneler müsveddesi kalbim
Unuttuğum kelimeler var biliyorum
Unuttuğum kelimelerden bir dağ öyküsü yazmak

Arayış içerisindeydim. Kaç yıldır bu arayışın ülfetiyle yol aldığımı hatırlamıyorum. Arayışımı artırdıkça, arayış içerisinde olduğum şeyle aramdaki mesafe de aynı oranda artıyor gibiydi sanki. Aradıkça uzaklaşıyor gibiydim aradığım şeylerden. Aramaktan vazgeçer olduğum zamanlarda bile bu vazgeçişin içimde var ettiği rahatsızlık beni öyle sarmalıyordu ki, tekrar aramaya yelteniyordum (Nasıl vazgeçer olmayayım, nefes tükenir durakalırsın öylece. Nerde ve nasıl durduğunun, etrafındaki güzelliklerin hiçbir önemi yoktur. Tek istediğin bir parça nefestir).

Arıyordum. Aradığım şeyin varlığına dair emareler görüyordum fakat aradığım şeyin ne olduğu hakkında bir bilgim yoktu. O şeyin varlığı zihnimde yankılanıyor, bilincimi, şuurumu tutsak ediyordu kendine. Ümitsizliğe kapılmayı bir zafiyet belirtisi olarak görüyor, bunu kendi azmim ve gayretkeşliğime yakıştıramıyordum.

İşte tam da böylesi bir hal üzere arayışa devam etmenin bizi hangi yolların ayrımına getirdiğini görmemize vesile olabiliyor. Çatallanan yolların eşiğinde bir an olsun öylesine kalakalmak. Niyet mi etmek? Yollarda aradıklarının ve inandıklarının izinimi sürmek? Bir haber mi beklemek birilerinden?

Arınmalıydım tüm kirli düşüncelerimden. Arınmadan yola çıkmamalıydım. Arayış yolculuğumda tazelemeliydim abdestimi. Ne oldu da unutuvermiştim bu ince hakikati. İçimde derinlemesine büyüyen korkumun müsebbibi bu muydu? Korku halinde olmamın beni nelerden koruduğunu arınmakla idrak ediyordum. Yüzüme vurdukça suyu, başımdan akıttıkça, içime çektikçe künhüne vakıf olabiliyordum artık.

Korkusu olmayan kişi beladır. Korkusu olanın da başı beladadır. Allah insanı korkusuyla mücessem kılmıştır ki bela olmasın. Başı belada olmak yaratılış gereğidir. Bela olup başa bela olmak ise imtihan vesilesi.

Acaba diyordum hayatımızın ve yaşadıklarımızın bize anlatmak istediği şey, aradığını bulmaktan ziyade, bir arayışın içerisinde yol alabilme istidadının gerekliliği miydi. Arayışın müdavimi olmak, aradığına sahip olmaktan daha mı önemliydi?

Önümdeki sis perdesi aralanmıştı. Yolların çatallanmasının bir önemi kalmamıştı. Arınmakla birlikte arayışıma devam edebilirdim nihayet.

Fotoğraflar: Mehmet Akif Coşkun