Amatör Ruh
Bir şekilde bizi bugünlere taşıyan bir İslami mücadele geleneğimiz oluştu. Hataları ve sevaplarıyla geldiğimiz bir aşama var. Artısı ve eksisiyle bu bizim gerçeğimiz. Belki bugün geldiğimiz aşama itibarı ile hareketin bir emarını çekmemiz gerekiyor…
Nereden nereye geldik? Ne idik ne olduk?
Kazanım ve kayıplarımızın bilançosunu çıkarmak durumundayız. Bizi biz yapan değer ve dinamiklerle birlikte yeni durumlara yönelik sahih bir duruşu sürdürebiliyor muyuz? Ya da son zamanlarda gittikçe belirginleşen durağanlık ve donukluğu doğru analiz edebilecek bir zeminde miyiz?
Dün olup da bugün bizde olmayan nedir? Düne göre çok daha geniş imkânlara sahip olmamıza rağmen mücadeleye rağbetin azalmasını nasıl yorumlamalıyız?
Sanıyorum bu sorulara verilecek bir cevap vardır. Ben sadece birine dikkat çekmek istiyorum…
Sanki amatör ruhumuzu kaybettik…
Amatör ruh gidince tılsım bozuldu… O ruhun bereketi ile birçok zorluğu yendik ve bugünlere geldik…
Bugün bunca sızlanma, yakınma, mazeret üretme, ağırdan alma, gevşeme, isteksizlik, halsizlik ve hareketsizliğin arka planında amatör ruhunu yitimi vardır…
Peki, amatör ruh dediğimiz nasıl bir şeydir?
Amatör ruh heyecandır, hevestir, sevgidir, aşktır, adanmışlıktır, coşkudur… Hiç bitmeyen mücadele azmidir…
Beklentisiz, hesapsız, garazsız, çıkarsız davaya odaklanmaktadır… Amatör ruh alkış, alayiş peşinde değil sürekli bir efor ve emek üzerindedir…
İş tutarken, iş yaparken tutkuyla o işe yönelir… Ruhunu katar… Canı gönülden çabalar.
Asla vazgeçmez… Bedeni yorulduğunda yüreği ilk yürür… Mutlaka seferi sürdürür… Sevdasını yaşatır…
Amatör ruhun özü ve özeti; özveri ve samimiyettir…
O ruhu korudukça koşabilir, konuşabilir, katılabilir ve katlanabiliriz… Ulaşabilmek, dokunabilmek, kazanabilmek ancak o ruhla mümkün…
O ruh durdukça durağanlaşmayız, duyarsızlaşmayız, duruşumuzu bozmayız…
Yorgunluğumuz için en etkili ilaç o ruhtur…
Sürekli bu ruhu beslemeli ve ömrünü uzatmalıyız…
Özellikle profesyonelleşirken içimizdeki bu ruhu sakın kaybetmeyelim…
Amatör ruh ve profesyonel eylemi bütünleştirelim…
Amatör ve profesyonel gibi birtakım ayrışmalara gitmeden davaya odaklanmalıyız…
Amatör ruha sığınarak acemiliklerimizi, profesyonellik diyerek pasifiklerimizi sürdüremeyiz…
Önemli olan profesyonelliğe amatör ruhu katabilmektir… Çünkü özgünlüğümüz o ruhta saklıdır… Her zeminde ve zamanda bu ruhu yaşatabilmeliyiz…
Zamanın ruhunu yakalayacaksak bunu amatör ruhla birlikte gerçekleştirmeliyiz…
Örgütlülük, organizasyon, açılım, atılım güzeldir ama o ruhu yüklemeliyiz…
Kendimizi yenileyelim, güncelleyelim fakat ruhumuzu koruyarak…
Mekanik bir yaşamın rutinini aşamıyorsak ruhumuzun bize yar olup olmadığına bakmalıyız…
Amatör ruhta merak, hayret ve gayret vardır…
Genelde analitik düşünüyoruz, stratejik hareket ediyoruz, derin analizlerde bulunuyoruz, olaylara eleştirel yaklaşıyoruz, yerinde ve anlamlı yorumlar yapıyoruz, diyalektik düşünüyoruz… Bunlar iyi de sanki bir şeyler yolunda gitmiyor…
Eksik olan nedir? Amatör ruh…
Uzmanlaştık, ustalaştık; neden ortak zeminlerimizden uzaklaştık?..
Karizmatik, medyatik, kariyer sahibi olmak yetmiyor, yeni bir ruha ihtiyacımız var…
Mevzuya bir başka pencereden bakacak olursak, acaba konunun dışına çıkmış olur muyuz?
Nuh’un gemisini amatör ruh inşa etmişti… Titanic’i ise profesyoneller…
Ebrehe’nin ordusu profesyoneldi… Sonrasında perişandı…
Milat / Ramazan Kayan
