Her zaman aranılan, ihtiyaç duyulanın adı olan şey, dost. Kıymetli ve değerli. İnsanın, rabbi ile olan gibi, insanın insan ile dostluğu da önem arz etmekte.
Baba, itiraz eder, “Olmaz öyle çok dost, hakikisi belki bir, belki iki, fazlasını bulamazsın gerçek, hakiki…”
Devam eder durur konuşma… Aralarında başlar bir tartışma, karar verirler bir sınava, dostun hakikisini anlamaya…
Bir akşam bir koyun keserler ve koyarlar çuvala.
Baba der ki oğluna, “Hadi al bu çuvalı, şimdi götür dostuna”.
Çuvaldan kanlar damlamakta, sanki öldürmüşler de bir adamı, koymuşlar çuvala, dıştan böyle sanılmakta.
Delikanlı sırtlar çuvalı, gider en iyi bildiği dostuna, çalar kapıyı. O dost, bakar ki bir çuval, hem de kanlı, kapar hızla kapıyı delikanlının suratına, almaz içeri arkadaşını, Böylece tek tek dolaşır delikanlı, kendince tanıdığı, sevdiği dostlarını. Ne çare, hepsinde de sonuç aynıdır.
Evlat geriye döner. Ama içten yıkılır…
Babasına dönerek; “haklıymışsın baba” der. “Dost yokmuş bu dünyada ne sana, ne de bana.”
Baba “hayır Evlat” der, “benim bir dostum var bildiğim. Hadi, çuvalı al da bir kere de git ona.”
Genç adam, çuvalı sırtlar tekrar. Alnından ter, çuvaldan kanlar damlar… Gider, baba dostuna. Kabul görür, sevinir.
O dost, delikanlıyı alır hemen içeri. Geçerler arka bahçeye. Bir çukur kazarlar birlikte, Çuvaldaki koyunu gömerler adam diye, üzerine de serpiştirirler toprak. Belli olmasın diye dikerler sarımsak…
Genç adam gelir babasına; “Baba, işte dost buymuş” diye konuşunca,
”daha erken, o belli olmaz daha. Sen yarın git ona, çıkart bir kavga, atacaksın iki tokat, hiç çekinmeden ona, işte o zaman anlaşılacak, dostun hakikisi. Sonra gel olanları anlat bana…”
Genç adam, aynen yapar babasının dediğini, Maksadı anlamaktır dostun hakikisini.
Babasının dostuna istemeden basar iki tokadı!
