Bölümler halinde yayınlanan belgesel, birbirinden farklı hayatlara tanıklık etmemizi sağlıyor. Her bölümle beraber, ‘yeryüzünde ne çok acı varmış’ demeden edemiyorsunuz. Duygularınız karmaşık hale geliyor, göz pınarlarınızdan yaşlar süzülüyor. Elinizi uzatıp kurtarmak istiyorsunuz bir an, kalkıp gidesiniz geliyor yanlarına. Nimet içinde oluşunuzdan utanıyor, mahcup bir edayla şükrediyorsunuz. Ardından onlara bu hayatı reva görenlere kinleniyorsunuz. Ellerinizle onlara hesap sormak, cezalandırmak istiyorsunuz. Çaresiz beddua ediyorsunuz zalimlere..
‘Aile olmak bu ise bizimkisi ne, biz aile isek eğer onlarınki ne ?’ diyorsunuz. Şimdilerde ailelerimiz kendi ellerimizle perişan hale gelmedi mi? ‘Perişanlık asıl bu ise onlarınki ne?’ diyorsunuz. Çocuklara ne demeli? Aslında hepsi kocaman işler yapan çocuklar.. üzerine titrediğimiz çocuklarımızın geleceğinden endişeleniyoruz. ‘Bizim kaygımız bu ise onların ki ne ola?’ diyorsunuz..
Öyle sorular geliyor ki aklınıza eliniz ayağınız dökülüyor. Sessizce, kimseye göstermeden gözyaşlarınızla cevaplamaya çalışıyorsunuz..
Venhar